Της Γεωργίας Ανδριώτου
Ο Δήμος Δυτικής Λέσβου και η Ένωση Μικρασιατών του Δήμου Δυτικής Λέσβου διοργάνωσαν το Σάββατο, 21/9/2024, μια πολύ ενδιαφέρουσα ημερίδα με θέμα «1922. Τα πριν και τα μετά μιας παλιγγενεσίας», στο πλαίσιο των 102 χρόνων από τη Μικρασιατική Καταστροφή.
Σε τούτον εδώ τον τόπο που αποτέλεσε το απάγκιο της προσφυγιάς, οι εκδηλώσεις αυτές γίνονται μια σημαντική γέφυρα που ενώνει το παρελθόν με το παρόν, την ιστορία που δεν μπορεί να αλλάξει με τη μνήμη που αρνείται να ξεχαστεί. Τα συναισθήματα είναι κάθε φορά έντονα και νιώθεις να αιωρείται πάνω από τις καρδιές ένας ανεπαίσθητος βαθύς στεναγμός μπροστά στην οδύνη του ξεριζωμού, που τον παίρνει ο αέρας και τον κάνει κερί σε γκρεμισμένη εκκλησιά.
Οι κ. κ. Στρατής Χαραλάμπους, Στρατής Μπαλάσκας και η κα. Αφροδίτη Πελτέκη, μέσα από τις ιστορικές αναφορές, ξεδίπλωσαν σημαντικές πτυχές της μικρασιατικής εκστρατείας, ανέδειξαν μορφές της ιεροσύνης που θυσιάστηκαν με τραγικό τρόπο αγγίζοντας την Αγιοσύνη και κατέθεσαν πολύ ενδιαφέροντα δεδομένα σχετικά με την εγκατάσταση των προσφύγων στο νησί της Λέσβου.
Στον παρόντα χρόνο, έχουμε την αίσθηση πως όλα ξεκίνησαν μέσα σε μια στιγμή και κράτησαν λίγα λεπτά. Κι όμως…οι μοιραίες πολιτικές αποφάσεις, η ανησυχία, η αγωνία για τους αγαπημένους που χάθηκαν πίσω από την κλειστή πόρτα, ο πανικός, ο φόβος, η μυρωδιά του θανάτου, το ένστικτο της επιβίωσης, η απογοήτευση και η προσδοκία μιας ανέλπιδης επιστροφής κράτησαν ώρες, μέρες, χρόνια, που εμείς αδυνατούμε να αντιληφθούμε.
Τελικά, πόσο έτοιμοι είμαστε να αφουγκραστούμε την τραγωδία που πάνω της κάρπισε ο σπόρος της προσφυγιάς και μες στα σπλάχνα της γεννήθηκαν οι δικές μας ρίζες; Είναι γεγονός πως το βιώνουμε κάθε φοράς ως τραγικό και δύσκολο.
Τέτοιες αξιόλογες εκδηλώσεις, ωστόσο, γίνονται πολύτιμο λάδι στο αιματοβαμμένο καντήλι της ιστορικής μνήμης, καθώς καταθέτουν με σεβασμό και δέος τον φόρο τιμής που αξίζει στους πρόσφυγες προγόνους μας.
Και είναι αυτά τα λόγια του Γιώργου Σεφέρη που τα νιώθω για μια ακόμα φορά γιγαντωμένα μέσα μου:
«Και γίνανε δέντρα μεγάλα. Ξανάβγαλαν κλαριά και φύλλα της ελπίδας πράσινα. Κι απάνω στα κλαριά τους -σαν τα πουλιά- κελαηδούν τα παιδιά τους, δεύτερη, τρίτη και τέταρτη γενιά της προσφυγιάς. Γενιές που πρόκοψαν γιατί γνώριζαν τι θα πει τιμή,
τι θα πει αρχοντιά, τι θα πει πίστη και αγώνας!»
Να νιώθουμε περήφανοι γι’ αυτές τις ρίζες της αξιοσύνης, της καλοσύνης και της περηφάνιας. Είναι η πιο σημαντική προίκα μας και η προίκα που ανήκει στα παιδιά μας.
Комментарии