Της Γεωργίας Ανδριώτου...
Με ιδιαίτερο προβληματισμό και ανησυχία βλέπουμε να αυξάνονται στο αστυνομικό δελτίο τα περιστατικά παραβατικής συμπεριφοράς των ανηλίκων, τα οποία, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛ.ΑΣ, έχουν αυξηθεί κατά 46% τους 8 πρώτους μήνες του 2024 και ανέρχονται στις 9.000 περίπου. Τα τελευταία συμβάντα που έχουν έρθει στο φως της δημοσιότητας σοκάρουν για τη βιαιότητα, τα κίνητρα και τις επιπτώσεις τους στη ζωή των θυτών και των θυμάτων.
Γιατί θύματα είναι και οι θύτες. Αναρωτιέσαι πόση ανομολόγητη οργή μπορεί να κρύβει μέσα του ένα παιδί για να ασκήσει βία σε ένα άλλο παιδί; Πόση ικανοποίηση άραγε να μπορεί να νιώθει, όταν τα μάτια του αντικρίζουν το αποτέλεσμα της μανίας του; Πόσο να στοιχειώνουν οι πράξεις του τα όνειρά του; Πίσω, όμως, από το σκληρό κουκούλι της αδιαφορίας και της αμετανοησίας κρύβεται ένα ανασφαλές, συναισθηματικά ανικανοποίητο και παραμελημένο παιδί.
Σοκαριστική είναι και η παρουσία των «θεατών», της μεγαλύτερης αριθμητικά ομάδας παιδιών, στις περιπτώσεις που έχουμε δει να παρακολουθούν αμέτοχοι το περιστατικό ή ακόμα και να το βιντεοσκοπούν, χωρίς να κάνουν καμιά προσπάθεια να προστατέψουν το παιδί που κακοποιείται. Η παιδική αθωότητα έχει χαθεί πρόωρα και για πάντα, δίνοντας τη θέση της σε μια βίαιη συμπεριφορά, η οποία θυμίζει αυτήν των ενηλίκων και μας τρομάζει.
Είναι σημαντικό να λάβουμε υπόψη πως οι έφηβοι αποτελούν μια ηλικιακή ομάδα που αναζητά την ταυτότητα της σε μια εποχή σκληρή και επικίνδυνη από προκλήσεις. Η αποδοχή των συνομηλίκων, η επιβεβαίωση της αυτο-εικόνας μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η πρόωρη σεξουαλικότητα, οι ψυχολογικές και συναισθηματικές δονήσεις στον πυρήνα της οικογένειας, η έλλειψη ορίων από την παιδική ηλικία, είναι παράγοντες που καθιστούν δύσκολη την επικοινωνία και την επίλυση των συγκρούσεων. Περισσότερο από ποτέ έχουν ανάγκη τη συναισθηματική ασφάλεια, την κατανόηση και τη στήριξη των γονιών τους, των εκπαιδευτικών, αλλά και κάθε "σημαντικού άλλου" στη ζωή τους. Δυστυχώς, τα παιδιά δε μεγαλώνουν στον «αυτόματο πιλότο» ούτε η συναισθηματική τους παραμέληση καλύπτεται με την υπερβολική και αλόγιστη διάθεση υλικών αγαθών.
Έχουμε μεγάλη ευθύνη ως γονείς και ως κοινωνία για την κατάντια αυτού του κόσμου, που τον ξορκίζουμε μακριά από τη ζωή μας κι από τη ζωή των παιδιών μας κάθε φορά που ένα ξένο παιδί δολοφονείται, κάθε φορά που μια ανήλικη βιάζεται από συνομηλίκους της, κάθε φορά που η βία χτυπάει αλύπητα ένα παιδί μέσα στα σπίτια ή έξω στους δρόμους. Κι αυτή η ευθύνη καλό είναι να ζυμωθεί μέσα μας με προβληματισμό, με έγνοια και με αγάπη για τα παιδιά του κόσμου, γιατί ανάμεσά τους θα αναζητήσει τη θέση του και το δικό μας παιδί.
Η μεγάλη παιδαγωγός Μαρία Μοντεσσόρι υποστήριξε πως "όταν επιτραπεί στα παιδιά να μεγαλώσουν με εσωτερική ηρεμία, θα γίνουν ολοκληρωμένοι, ευτυχισμένοι και ήρεμοι ενήλικες, που αγαπούν να μαθαίνουν και αγαπούν να βοηθάνε τους άλλους. Αυτό είναι το μόνο που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Είναι πολύ αργά για να αλλάξεις τους ενήλικες. Θα πρέπει να αρχίσουμε από τα παιδιά!» Κι αυτό είναι πρωτίστως γονική ευθύνη.
Ας κοιτάξουμε, λοιπόν, λίγο πιο προσεκτικά μέσα στα σπιτικά μας τα παιδιά μας. Από εκεί αρχίζουν κι εκεί τελειώνουν όλα...
Comments